Eerder dit jaar heb ik besloten om uit het team te stappen van geestelijk begeleiders in het Ignatiushuis te Amsterdam. Ik heb met heel veel plezier in het team gewerkt en genoten van het onderlinge contact. Nadat ik ziek werd heb ik per onmiddelijk moeten stoppen in mijn werk als begeleider. Ik had innerlijk onvoldoende ruimte en stabiliteit om samen met een ander deze weg van de geestelijke oefeningen te gaan. Inmiddels is het anderhalf jaar later en voel ik dat er in mij iets is verschoven. Ik moet keuzes maken waar ik mijn energie aan besteed en hoe ik die het beste kan verdelen en bewaken. Dat betekent heel simpel gezegd dat er activiteiten moeten afvallen, omdat doorgaan zoals ik gewend was niet meer mogelijk is. Het was een hele moeilijke keuze, die me een paar maanden gekost heeft. Maar nu ben ik zo ver dat ik naast het gemis de rust van dit besluit kan voelen.
Gisteravond heb ik persoonlijk afscheid genomen. Waar ik eerder tegenop zag gebeurde niet. Het was eenvoudig goed om te doen. Tijd en aandacht besteden aan afronden, afscheid nemen en het verlies wat daarmee gepaard gaat ten volle nemen. Zo wordt het einde van het ene een nieuw begin van het andere…
Lieve Christine
Ook ik heb voor die keuze gestaan, maar me erg verzet om die te nemen. Waardoor mijn lijf zich tegen mij ging verzetten. Wat een strijd. Nu ik me heb overgegeven kan ik zelfs nieuwe dingen oppakken, zoals schrijven met jouw gong. Soms wringt het nog wel eens, wat onmiddelijk wordt afgestraft door dat slimme lijf van mij. Ik wil niet meer winnen maar in vrede met mijn lijf leven, en ik hoop nog heel lang. Dat wens ik jou ook toe, Christine.
Lieve groet Yneke
Zo herkenbaar dit proces van afscheid nemen. Eerst alles doorvoelen en met de emoties zijn, dan is de keus gemaakt en is er rust naast het gemis. Fijn te lezen dat je ruimte voor jezelf maakt. Zal je een mooie nieuwe weg doen ontdekken! Liefs Adriana