De kunst van afscheidnemen

Hoe neem ik afscheid?

Nou, dat vind ik dus een stuk moeilijker, dan ik een paar weken geleden nog dacht. Vorige maand was een maand van afronden, afsluiten en afscheid nemen. Vooraf dacht ik er niet over na. Ik heb in al die jaren dat ik lesgeef al zo vaak afscheid genomen van deelnemers, ik dacht dat ik dat gewoon heel goed kon… al is het iedere keer met een vleugje weemoed, dat wel.

Maar wat het dit keer zo anders maakt, is dat er na dit laatste afscheid, geen nieuwe groepen staan te wachten en geen organisatie-stroom opgang komt om alles in goede banen te leiden. In plaats daarvan is er een steeds leger wordende agenda, die me aankijkt. Nog één 3-daagse zomerschool en één 5-daagse zomerretraite, die beide al wekenlang zijn volgeboekt, en dan… is daar de stille leegte van mijn sabbatical.

Het trof me hoe diep ik me in mijn hart met de deelnemers verbind. En die verbinding groeit alleen maar wanneer we elkaar gedurende een lange tijd ontmoeten en we veel van en over elkaar leren en waarderen. Ik voel hoe mijn hart is gegroeid door dit contact en hoe ik écht van al die mensen ben gaan houden!

Natuurlijk weet ik heus wel dat ik me heel verbonden voel met de mensen in de groep. Maar ik kon in die steeds groter wordende stilte, pas echt voelen hoe betekenisvol dit contact voor mij is, hoe het mijn leven kleurt en me kansen geeft om te leren en te groeien als mens, als vrouw, als geliefde, als begeleider, als jongste dochter van mijn ouders…en dat we elkaar nu loslaten zonder te weten of we elkaar weer zullen ontmoeten.

Op mezelf

Het gebeurde afgelopen zaterdag nog een keer en wel op een hele verrassende manier. Harrie is vier weken lang aan het solo-fietsen naar Zuid Frankrijk. Grino en ik zwaaiden hem op het centraal station in Alkmaar uit.

Voorafgaande aan zijn vertrek droomde ik van de stilte in huis, de ruimte om de dag in te delen zoals ik het wilde, mijn eigen ritme vinden in het werken, schrijven, wandelen en flink op te gaan ruimen. Misschien verheugde ik me op die tijd wel net zo sterk als Harrie uitkeek naar zijn 1500-kilometer-lange-fietspelgrimage.

Nadat we afscheid hadden genomen op het perron en ik samen met Grino terugliep naar huis, voelde ik de onrust groeien. Grino keek iedere fietser die langs kwam eindeloos na. Ik kon hem iedere horen denken: “Is dat ‘m?” Thuis kon ik niet goed gaan zitten met de koffie die ik voor mezelf had gezet, teveel onrust in mij lijf. Het viel opeens bij me binnen: VIER weken! Tjemig, dat is wel een hele lange tijd… De onrust duwde me in beweging. Ik heb het huis schoongemaakt, want het was een enorme bende. Pas de volgende dag kon ik voelen hoe ik aan dit afscheid ‘voorbij’ was gegaan. Ik mag dit nu eerst verwelkomen, voordat ik de gewenste stilte kan toelaten in mijn herberg.

De afgelopen dagen heb ik de tijd genomen om in mijn innerlijke wereld op onderzoek uit te gaan en stil te staan bij wie en wat zich bij mijn herberg meldt. Ik oefen me in het verwelkomen, ook als het me in eerste instantie een beetje wiebelig maakt.

Vandaag is de vierde dag en ik voel me heel goed. Ik geniet van de rust in huis, ik heb bijna geen radio of televisie aan, sta vroeg op en ga op tijd naar bed. Wandel veel met Grino, werk een paar uur intensief aan de computer en onderbreek dit met lekker eten of een fijn boek. Kortom genieten!

Harrie maakt het ook heel veel mee. Ik volg hem op Facebook (dat is de enige reden dat ik weer een profiel heb aangemaakt) en geniet op afstand met hem mee.

Zo blijven we met elkaar verbonden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *