Het zijn nog hele kleine veranderingen, maar ze zijn er en ze geven me moed. Ik vecht minder hard en kan me soms heel even echt overgeven aan het moe-zijn.
Ik heb de afgelopen weken ook belangrijke stappen gezet op de innerlijke weg van heling. Fysiek is de behandeling voor het grootste deel achter de rug. Ik slik medicijnen en vitaminen, kom regelmatig voor controles in het ziekenhuis, ga naar een massagetherapeut en natuurgeneeskundige en onderzoek welke voeding bij me past. Zo probeer ik diep te luisteren naar wat mijn lichaam echt nodig heeft.
Maar ik ben meer dan mijn lichaam…
En deze thuisretraite biedt me de ruimte om mijn blik naar binnen te richten en me af te vragen hoe ik de afgelopen ziekte- en herstelperiode vruchtbaar kan maken in mijn leven. Wat is het verlangen van mijn ziel? Het is een grote vraag en ik vind hele kleine stukjes van het antwoord. Synchroniciteit is de naam van mijn reisgenoot. Ik vind onverwachts een inspirerend boek, ontmoet iemand met kennis van zaken, word verrast door een uitnodiging of een artikel in de krant.
De weg van heling is lang met ook hele zware en donkere passages door pijnlijke gevoelens en herinneringen. Gelukkig wordt dit steeds weer afgewisseld met hoopvolle, ontroerende momenten en openhartige ontmoetingen. Het doet me denken aan de lotusbloem, die haar wortels diep in de donkere modder heeft en alleen door haar hart te openen kan drijven op het wateroppervlak.
Mijn thuisretraite zal tot Pinksteren duren; dat had ik voor Pasen besloten. In de afgelopen weken is het strakke schema omgevormd tot een eerste etappe van mijn weg van heling. Ik weet niet hoe lang ik nog onderweg zal zijn, wanneer ik minder moe zal zijn en de fluisteringen van mijn ziel kan verstaan, wanneer ik weer aan het werk zal zijn. Ik wandel samen met Synchroniciteit door een onbekend landschap in vertrouwen dat ik op de goede weg ben, mijn weg.
lieve Christine,
Een lange weg…
langer dan de 50 dagen tussen pasen en pinksteren
die trouwens ook nooit op 1 dag vallen
daarom kan jij rustig je eigen weg zoeken
een weg met tussenstops misschien
maar altijd weer op weg.
Ik vind het fijn dat je ons een klein beetje jouw reis laat zien:
de vraag van de ziel!
Het groen van de lente heeft veel blijheid in zich..een geschenk!
hartelijke groeten,
Corrie
Lieve Christine,
Volg je gevoel en neem de tijd,dat is mijn advies na wat ervaring.
Je kunt niet plannen hoe het moet gaan,maar je eigen lijf en hoofd zullen je
Op het goede spoor zetten.
Heb je zin om binnenkort een kopje koffie te doen?
X Paola