In voorgaande jaren schreef ik op deze dag de eerste pagina in mijn werkboek Fluisteringen van Licht, maar dit keer heb ik gekozen om gedurende de advent me iedere dag met een psalm te verbinden. Ik lees de vertaling van Huub Oosterhuis én laat me inspireren door de website van Fons Litjens Psalm in beeld. Ik lees, luister, kijk en schrijf over wat de tekst me vandaag te zeggen heeft. Het is een bijzondere manier om me voor te bereiden op de komst van het Licht in deze donkere tijd.
En donker is het op dit moment wel. Niet alleen buiten in de natuur krijgt het donker steeds meer ruimte, maar ook in mij is het licht soms ver te zoeken. De afgelopen maanden heb ik steeds meer fysieke klachten gekregen, die direct gekoppeld kunnen worden aan de bestraling die ik bijna een jaar geleden heb gekregen. Moet je nagaan, een jaar later lijkt mijn lichaam nog steeds te moeten herstellen! Het voelt als een grote tegenvaller, want hier had ik nooit rekening mee gehouden. Ik voel me teleurgesteld en somber worden als de klachten toenemen en mijn energie afneemt. Wanneer is het nou eens over?
Ik heb geen idee. Ik weet wel dat ik mijn agenda opnieuw kritisch moet bekijken en een aantal afspraken moet schrappen om nog meer rust en ruimte te scheppen. Godzijdank kan ik ondanks alle tegenslag heel erg genieten van mijn werk. Samen met anderen schrijven is en blijft een grootse bron van inspiratie, die me voedt en uitnodigt om steeds opnieuw meer van mezelf te laten zien.
Advent is een bijzondere tijd van bezinning en een periode van voorbereiding op de komst van het Licht. Met het aansteken van de adventskaars herinner ik me er aan dat er een vuur is dat nooit meer dooft.
Beste Christine en lezers,
Zo in de advent en voor Kerst, maar in de uiterlijke (en soms innerlijke) donkerte, wéét ik dat het Licht er is.
En helpt, zo mogelijk en ook/juist op tijden, dat je 't niet verwacht.
Wanneer iemand in een moeilijk proces zit, vind ik het moeilijk de juiste woorden te vinden.
Ik wéét ook uit eigen ervaring, dat ook jij over een tijdje anders en hernieuwd terug zal gaan kijken; maar dat ik op dit moment wel mooi gezegd.
Eerst zo'n proces nog.
Ik hoop, dat je steun vind bij velen.
En datgene kan en mag doen om op te knappen.
Mooie feestdagen op eigen wijze vieren.
We zijn blij, dat je weer begonnen bent met de cursus te geven.
Een spannende groep vol spanningen in een spannende tijd.
Ik hoop, dat 't je niet te veel heeft gekost.
In de pauze viel me onderstaand gedichtje me toe:
Wat ik met jullie wil delen.
Pauze
Die zomerse winter-ochtend
vielen schitterende zonnestralen
door de vuile kleine raampjes
Zand door storm erop geplakt
Heldere stralen op het zand
waarin gouden piep-sterretjes
slordig verspreid waren gevallen
Vallende sterren vol wensen
Het blonde lichte zand-laagje met
vele drukke voetstappen getuigen
op de oude houten vloer van de
wetende omhullende schuilkerk
Op dat moment was de stilte
hoorbaar en viel diep samen
met Licht en 't zachte kaarslicht
Wat immer trouw aanwezig is
Geen mens. Geen drukte of gedoe
Stemmen zacht tot zwijgen gebracht
Vol echo's van wat hier eens was
In die pauze viel alles intens samen.
Sylvia W. – 2013.
Bericht van L.
Lieve Christine, Graag wilde ik reageren op jouw persoonlijk weblog onder 1ste dag van de Advent, maar kon geen plekje vinden waar dat kon. Daarom doe ik het nu hier.Wat teleurstellend dat je nu een terugslag hebt. Ja het is een hele klus voor jou en jouw lichaam om te zuiveren. Er is inderdaad een vuur dat nimmer dooft en zo ook ons innerlijk vuur niet. Het brand nu alleen op een heel laag pitje. Het mijne ook want ik verkeer momenteel in een diepe emotionele crisis. Het schrijven steunt, helpt, voedt en heelt mij en ik ben zo blij en dankbaar dat ik met de cursus DAS mee doe. Dat we blijven vertrouwen dat alles goed is zoals het NU is en dat het Universum voor ons zorgt. Ik steek nu een lichtje aan om dat te blijven her-inneren. In Liefde en Verbinding
Lieve Christine, Omdat mijn man vanaf 2006 te maken heeft met prostaatkanker en in 2011 de kanker opnieuw van zich liet horen voel ik met je mee. Er wordt gezegd dat je lichaam na een behandeling een jaar nodig heeft voor herstel. Uiteindelijk zorgde hyperbare zuurstoftherapie er voor dat de pijnklachten, veroorzaakt door de bestraling, verdwenen. Hierdoor kon hij weer zonder pijn lopen. Henk Fransen is een arts en een bijzonder mens die schrijft over de zelfgenezende vermogens van een mens maar hij verzorgt ook lezingen en begeleidt mensen. Het boek Antikanker, een nieuwe levensstijl van Dr. David Servan-Schreiber, laten je ervaren dat je zelf verschil maakt. Wens je uitzicht op nieuw inzicht voor jezelf, lief mens. Warme herfstgroet, Truus
Voel grote verwantschap met je. Om en in mij is duister. Een depressie bouwt een vacuüm bol om me heen. Ik laat het gebeuren.
Ik zoek je twee inspiratiebronnen op, maar krijg er geen "klik" mee. Straks ga ik een kaars aansteken en wat van dat licht naar je toe sturen.
Ook in mij is het licht soms ver te zoeken en ik ben blij met je tekst van je blog, waar je zo open vertelt hoe jemet de tegenslagen in het leven omgast. Het inspireert me om ook stil te staan bij de komst vsn het Licht, dat ook voor mij zeker weer komt.ik ga alsnog de adventkaars ontsteken en schrijven over wat dat mij doet. Dank lieve Christine en ik stuur energetisch een lichtje naar je toe.