Er is zoveel de moeite waard om bij stil te staan en om geluk met anderen te delen. Afgelopen donderdag heb ik mijn 20-jarig jubileum gevierd. En dat deed ik niet alleen. Ik kreeg vele felicitatiekaarten, e-mails, Facebookberichten en bloemen. Aan het einde van de dag stond het huis vol met prachtige kleurrijke bossen bloemen. ’s Avonds met Harrie in de oude binnenstad van Alkmaar op het terras aan het water een pizza gegeten in de avondzon. Daar heb ik verteld over die eerste schrijfworkshop, nu precies twintig jaar geleden. En nu, twintig jaar later, start ik een nieuwe schriftelijke cursus met ruim 170 deelnemers en stroomt de inspiratie vanuit een diepe bron.
De afgelopen weken waren met de nieuwe cursus druk bezet. Soms een beetje te druk, maar ik leer steeds beter om te gaan met mijn grenzen en mogelijkheden. Ik kan weer verder. Al betekent dat niet dat ik ‘klaar’ ben met mijn weg van heling.
Er zijn nog heel veel verhalen die verteld willen worden, ervaringen die beschreven willen worden en gevoelens die wachten op mijn aandacht om gevoeld te worden. En dat doe ik alleen aan mijn schrijftafel, maar dat wil ik ook graag doen met vrouwen die net als ik verder willen op hun weg van heling na de ervaring met borstkanker.
In het Praethuys in Alkmaar (Inloophuis voor mensen met kanker) ga ik op 24 oktober a.s. een “introductieworkshop in creatief dagboekschrijven na borstkanker” geven. Voor mij persoonlijk is het een krachtige manier om terug te kijken en te zien dat ik een jaar na de diagnose hier nu ben aangekomen. Ik verheug me op de ontmoetingen met elkaar en met mezelf en op alle verhalen die zo persoonlijk zijn, dat we allemaal ons zelf erin kunnen herkennen.
Beste Christine,
Nogmaals gefeliciteerd met jouw 'jubileum' en jouw nieuwe schrijfinitiatief.
Ook voor de vele worstelende mensen in dee spannende tijd een gedichtje; Misschien iets van herkenning?
Blijven leven
Mijn lichaam voelt moe
als een vervallen huis
Ook nog eens net niet
onbewoonbaar verklaard
Maar ook zo iel klein als
een slakkenhuis met zijn
breekbare beschermlaag
Als ik rap op hol geslagen
de aarde lijkt te verlaten
en mijn omhulsel achterlaat
Los van alles rondom mij en
ziele-naakt de wereld door
Velen louter met zichzelf bezig,
lijkt het hen niet op te vallen
Anderen worden wakker
als een sluw roofdier, die
bloeddorstig zijn prooi ruikt
Gelukkig is mijn schild van
het grootse Grote Licht er
Zo blijf ik in leven en leven.
Sylvia W. – 2013.
Wat een goed initiatief Christien. Ik weet zeker dat je met het schrijven heel veel mensen tot steun zal zijn. Ik ben benieuwd of je mijn boek gebruikt, hoop dat je er steun aan beleefd!
Ik wens je heel sterkte daarmee, 20 jaar geleden heb ik de borstkanker overwonnen.
Maar het loopt nog steeds met me mee, chronisch vermoeid,
doofheid, maar ook vertel ik me zelf elke dag weer dat er nog veel over is gebleven maar de depressie ligt nog steeds op de loer.
Oh wat fijn, ik hoopte al dat je dat zou gaan doen:-)
Heel veel inspiratie en groeieens ik je