Terug uit het klooster
Afgelopen weken heb ik twee schrijfretraites in het klooster begeleid. Het waren twee verschillende programma’s en unieke groepen, maar dat maakt het juist zo fijn en uitdagend voor mij als begeleider. Tijdens de retraite ben ik aan het werk. Het zijn lange dagen waarin ik zorg voor de inhoud en voor de randzaken. Alles is er op gericht dat de deelnemers zich open kunnen stellen voor wat er in hen leeft.
Het is keer op keer prachtig om te zien hoe dat proces verloopt en hoe de deelnemers hun plek in de groep vinden en meer en meer kunnen rusten bij zichzelf en wat er is. Het is de uitdaging om daar bij stil te staan zonder er een oordeel over te vellen of het weg te duwen. Tijdens deze dagen oefenen we steeds weer de beweging om alles wat er is in te sluiten, het is er immers toch al!
Bezinning op mijn werk
En dat geldt zeker ook voor mij in mijn werk als begeleider. Tijdens deze dagen word ik minder afgeleid door dagelijkse bezigheden, zoals boodschappen doen en zorgen voor het eten. In het ritme van de retraite heb ik ook tijd om te schrijven, samen met de groep in stilte te mediteren en te reflecteren op wat er gebeurt en hoe ik dat beleef.
Zo is er als het ware een tweede beweging in mij. Naast actief te zijn als begeleider van de groep, ervaar ik dat ik ook op retraite ben en worden er in mij thema’s aangeraakt en verwoord in mijn dagboek waar ik thuis mee verder kan. Na afloop kan ik goed voelen dat ik gewerkt heb en heb ik een paar dagen nodig om uit te rusten en na te genieten. Maar het gevoel, dat ik me tijdens die dagen heb kunnen laven aan de bron van inspiratie, is altijd sterker.
Geef een reactie