Rijke oogst met ‘Je keek te ver’

Jannie Wessels schrijft over haar ervaringen…

Twee keer heb ik het afgelopen jaar naar binnen gekeken bij mijzelf aan de hand van het boekje “Je keek te ver” van Marjoleine de Vos en de schrijfcursus van Christine de Vries. Daar was een reden voor. In november overleed mijn broer. Totaal onverwacht. De familie, zijn gezin, ons, in grote verbijstering en met veel vragen achterlatend. Juist in die week zou het schrijf/wandelproject ‘Je keek te ver’ van start gaan, maar die combinatie kon ik op dat moment niet aan.

Een week later ben ik begonnen. Vanuit huis. De deur open en naar buiten. ‘s Morgens, s middags, in de late namiddag. Het was er donker, nat, koud en eenzaam, twaalf dagen lang. Buiten, in de natuur, en binnen in mij. Maar wat bracht het mij veel. Wandelend, en daarna schrijvend. Huilend, reflecterend.

Een half jaar later, begin juni, heb ik het boekje weer ter hand genomen. Een nieuw schrijfschrift gekocht en twaalf dagen lang ben ik opnieuw ondergedoken in “Je keek te ver!” Dit keer heb ik gewandeld in mijn geboortedorpje. Op en rond de plek waar wij, mijn broer en ik, geboren en getogen zijn.

Het was stralend zomerweer, de bloemen bloeiden, er werd volop gehooid, er was leven en beleven langs mijn wandelroute. Alles 180 graden gekeerd ten opzichte van mijn november-december-wandelingen. Ik zag en sprak met mensen, er kwamen herinneringen naar boven, geuren, kleuren, plekken, emoties, liefde. Het was bijzonder, het was goed.

De beide schriften naast elkaar leggend, de teksten herlezend dan is alles anders en is alles hetzelfde.
Verdriet, gemis, herinneringen, berusting. Maar wat was het ongelofelijk waardevol. De tweede keer heb ik ook veel foto’s gemaakt van mijn wandelomgeving. Alle dagen een stralend blauwe lucht, groen gras, mooie veldbloemen. De beide bankjes onderweg waar ik at, en las, en genoot. Diep. Intens. En niet op de foto’s maar wel in het geheugen gegrift: de rust, de stilte, de zingende vogels.

Op mijn kijktafel in de hal liggen nu zes steentjes, opgeraapt en meegebracht van de wandelingen. Tastbare herinneringen aan de laatste serie wandelingen! Het was heilzaam. – Wat een prachtig, ouderwets woord, maar het omschrijft wél precies het effect van de schrijf-wandeling!

Dit schrijfproject – dat is het in mijn ogen, veel meer dan een cursus! – is een aanrader. Niet alleen voor mensen die met een verlies te maken kregen, maar op elk kruispunt van het leven is het zinvol om wandelend na te denken en schrijvend te reflecteren.  Deze combinatie is uniek en zó mooi!

Dank jullie wel, Marjoleine en Christine!

– Jannie Wessels

Lees hier alles over de cursus, die dit jaar op 17 oktober van start gaat.