De tijd vliegt
Het is haast niet voor te stellen, maar Harrie is vandaag precies 2 weken geleden vertrokken. Hij heeft inmiddels 1000 km gefietst en heeft nu een rustdag in Tours. Ik volg hem, samen met vele anderen, op de voet op Facebook waar hij verslag doet van zijn tocht en geniet met hem mee. En wij hebben elkaar een paar keer via Facetime gesproken en gezien en er gaan geregeld appjes heen en weer (als hij Wifi heeft).
Hier in Alkmaar waren de afgelopen twee dagen echte rustdagen. Er kwam werkelijk niets uit mijn handen. Mijmertijd noem ik het. Op zich niet zo gek, want het is net alsof mijn retraite nu pas echt kan beginnen…
Afronding opleiding bij Phoenix
Afgelopen dinsdag en woensdag heb ik de masterclass “De bewegingen van de ziel” met Wibe Veenbaas afgerond. Daarmee is mijn traject van zes opleidingsjaren in begeleiding en systemisch werk ten einde gekomen. Tijdens deze jaren heb ik heel veel geleerd over het ambacht van begeleiden, de vonken van verlangen en de roep van mijn bestemming. Het waren intensieve jaren, die behalve me veel hebben geleerd over mijn begeleiderschap ook heel confronterend waren op persoonlijk niveau, omdat ik ook schaduwstukken van mezelf heb ervaren, die ik jarenlang goed uit het zicht had gehouden.
Een belangrijk fundament in systemisch werk is dat alles en iedereen een plek heeft en dat niets en niemand weg kan of vervangen kan worden door iets of iemand anders. Dat geldt voor personen, maar ook voor aspecten van de persoonlijkheid. Zolang ik iets in mezelf veroordeel en vind dat dat er niet mag zijn, zit ik er aan vast! Ik blijf er mee bezig en moet het alsmaar in de gaten houden dat het niet op een onbewaakt moment naar voren stapt en zegt “zie mij!” Het vraagt moed om het te erkennen, het een plek te geven en te voelen “ja, dit ben/doe/wil ik ook”.
Ruimte scheppen
Mijn allerlaatste opstelling, waar ik tijdens de masterclass als cliënt heb gewerkt was meer dan een kers op de taart. Het heeft heel veel voor me duidelijk gemaakt op een manier die nog niet gemakkelijk in woorden te vatten is. Het is net alsof ik er nog een poosje mee wil zitten en het in me laten rijpen. Ik voel hoe het proces zich aan me voltrekt, het aan me gebeurt en dat er een nieuwe ruimte zich voorzichtig opent…en dat is voor mij de essentie van “op retraite zijn”.
Mooi wat je schrijft over de Schaduw Christine, zó belangrijk ook bij het ouder worden.
Mede door dat wat ik in de loop van de jaren van jou heb geleerd heb ik een boek geschreven. Het komt ergens in juni uit.
Als je mijn naam googelt zie je wat informatie.