Vrijdag, 16 november 2012
Om de laatste uren van het wachten door te komen zijn we met Grino gaan wandelen in de duinen van Schoorl. Heerlijk om te doen, want er waren momenten waarop het hele ziekenhuis, de uitslag en alle doemscenario’s even uit mijn denken waren verdwenen. Kijkend naar Grino die zo intens geniet geeft mij ook een blij gevoel, of ik nou wil of niet.
Op de fiets naar het ziekenhuis had ik het koud en tegelijkertijd voelde ik druppels angstzweet op mijn rug naar beneden lopen. Angstzweet bestaat dus echt! Eindelijk zaten we in de spreekkamer bij de chirurg. Het wachten was voorbij en mijn spanning nam toe. Zouden er uitzaaiingen zijn? Moet ik opnieuw geopereerd worden?
De chirurg was vriendelijk en zakelijk in het geven van de uitslag, die voor een deel goed is en ook voor een deel slecht.
Het goede nieuws is dat de lymfeklier in mijn oksel schoon is en geen uitzaaiingen via het lymfesysteem zijn. En dat de operatie goed is gegaan en er voldoende weefsel uit mijn borst is weggehaald. Ik zucht een keer diep.
Het slechte nieuws is dat het een agressieve vorm van kanker is, die zich snel deelt. Daarom moet ik extra worden bestraald en krijg ik chemotherapie om er zeker van te zijn dat er geen kankercellen zich via de bloedbaan kunnen verspreiden. Na dit alles volgt er w.s. ook nog een langdurige anti-hormoontherapie.
Ik zet alles op alles om goed te luisteren naar wat hij ons vertelt, maar zijn stem klinkt alsof hij op grote afstand in dichte mist tegen me praat. Ik hoor het wel, maar moet me intens inspannen om het te kunnen verstaan.
De chirurg is nu klaar en verwijst me door naar de internist-oncoloog. Eind volgende week krijg ik met hem of haar een afspraak evenals met de bestralingsarts om te horen welke therapie / hoeveel / wanneer ik zal krijgen.
Ik houd me vast aan het goede deel van de uitslag: geen uitzaaiingen via de lymfeklieren en geen tweede operatie. Maar onmiddellijk komt er ook een andere gedachten bij me boven: “Potverdomme het is wel een agressieve vorm van kanker! En wat klinkt deze weg van behandelingen intens en lang!” Ik duw het weg, weet niet goed wat ik er op dit moment mee moet doen. Ik voel me uitgeput van het lange wachten en te moe om te reageren.
Toen we thuis kwamen lagen er een aantal kaarten en nog een mooi cadeautje op de mat. Op de website en op Facebook lees ik bemoedigende berichten. Ook in deze langzaam optrekkende mist voel ik dat ik het niet alleen hoef te doen, het niet alleen doormaak. Zoveel mensen staan om mij, om ons heen en dát is kostbaarder dan mijn woorden kunnen weergeven.
Wat mijn lieve dochter toen tegen mij zei, “mam, jij staat dan misschien wel op de “penaltystip” maar wij staan wel samen met jou in het veld”. Christine ik heb het gevoel dat dit met al die lieve mensen om je heen ook voor jou geldt. Sterkte, heel veel kracht en liefde wens ik jou samen met je man. Dikke knuffel, Ria
lieve Christine Regelmatig zing ik I say a little prayer for you, van Aretha Franklin .
Dikke knuffel van Miep Mocking
Wat een intense weg om te moeten gaan. En geen keuze te hebben, je hebt hem te gaan. Wat heerlijk om dan van Grino te kunnen genieten die zo intens in het hier en nu leeft en geniet.
Veel goeds toegewenst, Lotte
Kort
geen woorden
voel mijn hart,
ik wens voor jou:
LEVEN
Lieve Christine,
dank je wel dat je de uitslag al zo snel met ons wilt delen>heb gister de hele dag aan je gedacht.
Gelukkig dat er geen uitzaaiingen zijn en ja lieverd; je hebt nog een lange weg te gaan, dat realiseer ik me heel goed. Fijn dat je deze weg niet alleen hoeft te lopen, dat Harrie met je meeloopt én hoop dat je voelt dat wij als schrijf-vriendinnen en – vrienden als 1 grote karavaan met je meelopen.
Heel veel kracht voor jou en Harrie!
Veel liefs, Irene
Lieve lieve Christine en Harry, wat een pijnlijke, intense tijden maken jullie door,ik vind het zo bijzonder hoe je erover schrijft en het deelt met mij/ons, dat is zo wie je bent! Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar ik denk veel aan je/jullie. En ik wens jullie alle kracht en sterkte toe!
Heel veel liefs Rosa
Lieve Lieve Christine en Harry,
Bij deze wens ik je alle kracht en sterkte om met de moeilijke beslissingen en behandelingen om te gaan.
Je kunt het ,mijn lieve kleinkind Yara kan misschien als voorbeeld dienen,al is jouw situatie
uniek. Zij is nu over de helft van de behandelingen ,die bij haar anderhalf jaar duren.
En.. ze lacht veel speelt als ze wil en slaapt als ze moe is.In het hier en nu leven die kunst leren we steeds van haar.
Nogmaals lieve Christine ,hele dikke knuffels en alle kracht die nodig is en natuurlijk de HOOP dat alles uiteindelijk goed komt.Je bent een krachtige vrouw,liefs Minie
Lieve christine, dank voor het mede-delen. Goed en slechtnieuws , ik snapte nooit die termen maar het is echt in het leven dankzij de donkerte zien we het licht. Als pelgrim staat er jouw en harrie een zwaar en onzeker traject te wachten. Hier in eindhoven brand ik kaarsjes. Liefs veronique
Dag Christine, wat kunnen goed nieuws en slecht nieuws elkaar afwisselen en “om voorrang strijden”. Ik wens je toe dat je het goede nieuws kan blijven vasthouden. Veel sterkte en kracht bij de behandelingen. Lieve groeten van Mieke.
Lieve Christine,
ik heb dit pad ook gelopen. Stap voor stap. Ze kijken naar de snelheid van de celgroei. Hoe sneller, hoe agressiever. Als er eiwit in de tumor zat heeft het te maken met je immuunsysteem, zo ook als er hormoontherapie bij komt. Ik heb 33 bestralingen gehad en iedere keer visualiseerde ik dat de stralen door mij heen gingen en alleen de slechte cellen mee namen. De goede mochten blijven. Mijn huid is niet stuk gegaan. Elke dag bleef ik licht inademen via mijn lymfesysteem. Ik praatte tegen mijn borst: wat fijn dat je schoon bent en er alleen maar goede cellen in zitten, en wat fijn dat ik gezond ben. Overal waar je aandacht naartoe brengt wordt groter. Vertrouw en geloof in het goede. Het gaat je lukken!
Xngrid.
Lieve Christine .
Vanavond lees ik je gehele verhaal .
Ik ben heel blij dat er geen uitzaaingen zijn,maar het is nog een lange weg voor je .
Wees maar moedig ! en weet dat je altijd even bij ons in Lioba mag zijn tussen de behandelingen door .
Ik zal je heerlijk verwennen .
Lieve Christine ,wij allen bidden voor je .
Een hele dikke knuffel Oeachsi
He Christine,ik kreeg het koud toen ik je berichtje op FB zag staan. Heel herkenbaar allemaal, ikzelf was 23 toen er bij mij een agressieve kanker werd vastgesteld in mijn linker onderbeen ..mijn kuit werd toen volledig geamputeerd …gelukkig had ik geen uitzaaiingen en heb ik mijn onderbeen gelukkig mogen behouden….we zijn nu 23 jaar verder en ik ben er nog steeds.Weliswaar bewust hoe fragiel het leven kan zijn…en dat is het moeilijkste van het hele verhaal. De naïviteit is weg,en in de plaats is angst gekomen …daar moet je mee leren omgaan en verder mee leven. Maar het maakt je ook bewuster…alles heeft zijn pro en contra’s …ik wens je heel veel sterkte en wilskracht in je strijd…en blijf geloven in jezelf ..kijk maar naar mij 23 jaar later en ik dartel nog steeds rond! Heel veel liefs Petra
Dag lieve Christine,
Dank je wel dat je me (ons) zo op de hoogte houdt.
En weer moet je wachten om de volgende stappen te horen.
Fijn dat er voor NU ook goed nieuws is, laat de rest nog maar even liggen…
Ik hoop je snel te zien!
Kus,
Annemiek
Dag Christine,
Je leest liever niet van de PC, maar ik wil toch graag even heel snel reageren op dit weblog;
Eerst dank voor wat je met ons deelt; dit verbindt en gedeelde pijn is halve pijn. En dat laatste hoop ik zeker voor jou.
Nu eerst dit nieuws verwerken en dan dag voor dag, jouw weg gaan.
Gelukkig met heel veel liefde en steun.
En het is wel jouw weg en jij “moet” hem gaan.
Heel veel moed en vertrouwen daar bij.
In liefde en verbondenheid,
Goudsbloem.
Hoi Christine, positief nieuws en wat minder nieuws. Hou je vast aan het positieve en ga aan de slag met het andere nieuws. Het wordt misschien een lange weg met zonneschijn aan het eind! Sterkte!
Hey Christine, ik heb nog aan je gedacht vandaag. Wat goed dat je er dus op tijd bij bent. Wel een tegenvaller dat het agressief is en je dus nog een heel traject te gaan hebt. Heeel veel sterkte en kracht. Liefs, Silvia
Oh lieve Christine, wat heftig! En wat dubbel! Ik kan me voorstellen dat haast niet te bevatten is. En dat er allemaal vragen gaan komen als het bericht wat geland is. Want wat betekent een agressieve vorm van kanker? Hoe zien ze dat? Je schrijft er zo beeldend over en ik hoor het je gewoon zeggen. Ik kan me voorstellen dat niet alleen al die mensen die met je meeleven tot steun kan zijn, maar dat dit schrijven jou helpt de weg te vinden op je pelgrimstocht door het leven. Heel veel sterkte en heel veel liefs, Patrice