Wat zal ik doen met alle volgeschreven dagboeken die nu op zolder staan te verstoffen?
Ooit dacht ik dat ik mijn volgeschreven dagboeken voor altijd zou bewaren om het uiteindelijk te kunnen schenken aan het Nederlands Dagboekarchief. Ik heb inmiddels vijf bananendozen vol en die staan al jaren op zolder, zonder dat ik er iets mee doe of wil. Nu ik zo aan het opruimen ben vraag ik me echt serieus af of het nu tijd is om het verleden los te laten. Het schrijven zelf heeft me enorm veel gebracht, maar ik denk niet dat het vasthouden van het verleden me in het heden veel vrijheid geeft. Zal ik ze nu allemaal weggeven of weggooien… ik twijfel nog een beetje…
Ik ben heel benieuwd wat jij met jouw volgeschreven dagboeken doet. Wil je dat met me delen?
En middenin deze periode van twijfel ontvang ik van Anky een interessant artikel uit het Parool over “Hoe het Nederlands Dagboekarchief uitgroeide tot een verzameling vol levensverhalen”. Het zet me wel aan het denken!!
Gooi dagboeken nooit weg.
Het Dagboekarchief te Amsterdam
heeft er een goede bestemming voor.
Alles wordt daar met respect behandeld. (Voor de wetenschap )
Met een groet uit Zaltbommel.
Dag Christine,
Goed onderwerp dat bovendien nieuw voor me is, logisch dat meer mensen dit hebben.
Helaas heb ik ze weggegooid. Het nam bijna een kubieke meter in beslag en ik vond het niet prettig dat mijn man of kinderen er mee zouden zitten als dat aan de orde zou zijn. Nu denk ik: al had ik er maar 1 bewaard, dan had ik nu graag willen lezen hoe ik als zestienjarige schreef. Maar het is zo. Als ik weer met deze vraag zit, zal ik er dus 1 bewaren en de rest schenken. Heel bijzonder dat dit bestaat, dank voor deze rubriek.
Lieve groeten, Mijke
Beste Christine en schrijfsters
Het was een verrassing dat de Schrijfkaravaan weer gaat vertrekken. Met de aankondiging hiervan heb ik meteen het boek van De Alchemistweer opgezocht en ben gaan lezen. Iedere pagina geeft weer (nieuwe) inzichten in de levensreis die we samen maar ook alleen maken.
Toen je aankondiging kwam over ‘wat te doen met de dagboeken’ Heb ik de Schrijfkaravaan opgezocht. Ik ben blij met een suggestie van één van de schrijfsters om de kernstukken er uit te halen en deze in een ander schrijfboek te noteren en samen met foto’s tot één herinneringsboek maken. Het voelt heel rijk om op deze manier mijn dromen en de weg van mijn legende opnieuw te beleven.
Jaren geleden heb ik al mijn dagboeken met Pasen ritueel in vlammen op doen gaan. Ze stonden vol met boosheid en geklaag over mijn echtgenoot. Om ons huwelijk en hem een oprechte nieuwe kans te geven, heb ik ze verbrand. En zo voelde het ook.
Alsof het ook uit mijn herinnering gewist werd.
Beste Christine, zelf heb ik geen dagboeken maar toch reik ik een idee aan . Dit omdat je er mooi en bijzonder project mee kunt aangaan.
1 verdeel je boeken in tijdsperiode : b.v van vijf of zeven jaar. Kijk naar je eigen leeftijd b.v van 23 tot 28. Of je tijd in het buitenland. Enz.
2 heb je dit gedaan dan neem je op ‘n moment dag/avond de boeken uit een periode ter hand. Je hoeft er niet in te lezen. Een voor een in alle rust. Voor je gaat slapen neem je je voor: morgen neem ik EEN dagboek op uit de ter hand genomen periode.
3 dit proces doe je opeen volgend met alle stapels/periodes. Resultaat: van elke periode houdt je een
dagboek over. Ongelezen.
4 neem het dagboek uit de eerste periode : blader lees kijk proef neem daar drie dagen de tijd voor.
Onbevangen, dus niet emotioneel erin duiken maar lees stukjes. Dan ! Scheur je keuze bladzijdes een tot meerdere uit het boek.
5 dit proces herhalen met elk gekozen periode dagboek. Zorg dat de gescheurde bladzijdes bij elkaar blijven en de stapeltjes elkaar opvolgen.
6 lees ze door, hardop, zacht, innerlijk naar gelang jouw zelf je aan geeft.
7 nu is het jouw taak om deze periodes al schrijvend met elkaar te verbinden. Hoe ? Laat dit ontstaan, gebeuren.
Lieve Christine , ik kon het niet nalaten dit naar je toe te sturen !
Schenk alle overgebleven dagboeken aan de elementen : vuur ? aarde ? water ? Lucht ?
Waarvoor kies je ?
Maak er wat van, dat heb ik ook van jou geleerd ! Hartegroet, Corrie (Bel bij vragen)
Tot nu toe heb ik altijd gekscherend het volgende m.b.t. mijn dagboeken gezegd. Als mijn dagboeken op een dag gevonden worden en “ze”hebben het 1e exemplaar gelezen, dan denken ze misschien: “Zo, zo, die mama/oma, wat een ontboezemingen”. Bij het lezen van no.2 denken ze wellicht: “Interessant, dat wisten we helemaal niet van mama/oma”. En bij het lezen van ex no.3 denken ze: “Jeetje, ze schrijft alweer over te druk, te dik, moe en dat ze ons vaker zou willen zien. Laat maar zitten verder”, en dan gaan al mijn dagboeken de papiercontainer in.
Dit klinkt cynisch, ik weet het. De werkelijkheid is dat er buiten bovengenoemde zaken natuurlijk veel meer dingen in mijn dagboeken staan. Mooie schrijfreizen, levensverhalen etc.etc.
Ik heb mij voorgenomen om de komende zomerperiode te starten met het herlezen van mijn 1e dagboek. Ik ben best nieuwsgierig wat er toen in mijn leven speelde. Als het me lukt verbrand ik het dagboek en ga ik verder met opruimen…… De tip om pareltjes uit de dagboeken te bewaren, neem ik graag over.
Beste Christine,
Na het lezen van jouw oproep om te delen ‘wat jij doet met jouw volgeschreven dagboeken’, heb ik die vraag eerst eens een aantal dagen innerlijk laten marineren in mezelf, alvorens daar een antwoord op te geven. Voor mij is het namelijk een vraag waarvan ik voel dat die vanuit een oprechte zorgvuldigheid beantwoord dient te worden.
Nu voel ik dat het de juiste tijd is om een reactie te geven op jouw vraag.
Als eerste dien ik te zeggen dat ik niet zoveel dagboeken heb. Het zullen er ongeveer 6 zijn. Zo’n tien jaar geleden toen ik nog 2 dagboeken had vroeg ik me al af of ik het wilde bewaren. Toen besloot ik, na het lezen van ‘dagboek als spiegel’, om ze toch te behouden. Weggooien vanuit een lage eigenwaarde en perfectionisme was voor mij geen optie, dan zou ik ze niet vanuit liefde en oprechtheid loslaten.
Voordat ik jouw laatste nieuwsbrief ontving kwam die vraag weer opnieuw in mij op. Nu jaren later heb ik vele groei- en leerprocessen achter me gelaten, waarin het geleerde is geïntegreerd in mezelf. Daardoor ben ook ik ben beetje bij beetje mijn huis aan het opruimen, vanuit intuïtie en wijsheid: vanuit hoofd, hart, en ziel. Wat betekent dat ik me bij het opruimen afstem op:
– Wat ga ik opruimen en waarom (hoofd);
– Wat geeft mij een vreugde- en liefdevol gevoel (hart);
– Wat geeft mij een diep, ontspannen en vredig gevoel (ziel).
Deze drie bij elkaar vormen voor mij een compleet geheel en zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wanneer 10 verschillende personen volgens deze werkwijze zouden opruimen dan komen hier 10 verschillende en unieke opruimkeuzes en beslissingen uit voort. Ieder maakt immers vanuit zijn eigen totale mens-zijn keuzes die passen bij zijn/haar leven. Vandaar dat mijn antwoord op jouw vraag ook niet zal zijn; “doe maar weg of bewaar alle dagboeken maar”.
Wanneer ik kijk naar mijn eigen dagboeken, dan zou opruimen vanuit hoofd, hart en ziel er voor mij persoonlijk er als volgt uit zien:
– “Ga ik mijn dagboeken bewaren, schenken of verbranden?” → “waarom ga ik wat wel en niet doen?”
– “Welke dagboekfragmenten stemmen mij zwaar en mogen worden losgelaten? “ → deze wens ik zelf te verbranden, ze hebben me gediend en mogen nu helemaal losgelaten worden. Schenken voelt voor mij niet goed, want dan blijft die zwaarheid op papier staan. Máár voor het zelfde zou ik vanuit mijn hoofd, hart en ziel kunnen voelen, dat anderen hier mee geholpen zouden kunnen worden. Dat het voor een ander bemoedigend zou kunnen zijn om het te lezen..
– “Welke dagboekfragmenten stemmen mij vreugde- en liefdevol” → “die zou ik kunnen herschrijven in een nieuw dagboek”
– “Welke dagboekfragmenten geven mij een diep, ontspannen en vredig gevoel?” → “dat zijn dagboekfragmenten die voedend zijn voor mijn ziel en het bewaren en/of schenken waard zijn.”
Sowieso heb ik zelf altijd ‘zeer heftige boosheid’ op losse pagina’s geschreven en direct verbrand. Voor mij persoonlijk voel ik op diep niveau dat ik daar mezelf en een ander niet mee dien om het te bewaren. Het is ‘oude bagger’, net als met ‘overgeven’ (dat bewaar ik ook niet en spoel ik direct door in het toilet). Het is iets dat mijn lichaam kwijt wilt, het is niet gezond en daarom laat het los via ‘overgeven’. Sommige dagboekfragmenten zie ik als het ‘overgeven’ van oude emotionele (geestelijke) ballast, die niet bewaart dient te worden, maar losgelaten dient te worden middels verbranden (het letterlijk in een verassing brengen en het terug geven aan de aarde).
De schrijfsels die het waard zijn om te bewaren, zijn voor mij de schrijfsels waar ik in contact ben met mijn hoofd, hart en ziel, als één samenwerkend geheel. Dan ontstaat er zijnskwalieit (specifieke en unieke persoonlijke eigenheid). Dit zijn voor mij de juweeltjes waar innerlijke groei, inzichten en inspiratie uit voort komen. Zoals ook het geval is met de bij jouw gevolgde schrijfcursussen. Die mogen met me meereizen in dit leven en daarna misschien voor anderen (als er zegen op rust).
Zeer persoonlijke informatie neem ik alleen mee als ik vanuit mijn totale wezen voel dat het de bedoeling is. Belangrijk voor mij is om er de tijd voor te nemen (bij twijfel handel ik niet, totdat ik weet of ik al dan niet handel vanuit zuivere motieven) opruimen is namelijk een proces…
Wanneer ik kijk naar de foto van jouw dagboeken, dan voel ik het volgende in mezelf opkomen: “Deze dagboeken zijn het waard om in alle tijd en zorgvuldigheid te bekijken wat wenst te worden bewaard, te schenken of echt los te laten. Volgens mij staan hier ook vele prachtige juweeltjes in?!”
Maar dagboeken kunnen ook dienen als materiaal voor een boek. Daar is het boek van Margot Krikhaar (‘Ontwaken in liefde’) het levende bewijs van. Hieronder een citaat uit het voorwoord van dit boek:
“Toen ik negen jaar oud was, kreeg ik een dagboek. Ik vond het een prachtig cadeau en begon er meteen in te schrijven. Na dat eerste dagboek zouden er nog vele volgen: boeken met en zonder slot, schriften met bonte kaften, grijze en groene notitieboeken. Ik beschreef de gebeurtenissen in mijn leven, maar vooral schreef ik over wat me innerlijk bezighield en wat ik voelde. Ik schreef over mijn woede en mijn pijn. Mijn hoop en mijn mislukkingen. Mijn vragen en de antwoorden die kwamen. En toen ‘Een cursus in wonderen’ op mijn weg gekomen was – nu negen jaar later – schreef ik over mijn proces en wat ik daarin tegenkwam. Grote en kleine vergevingslessen, angsten en weerstand, de innerlijke leiding die ik steeds weer ontving: dat alles vertrouwde ik toe aan het papier.
Al die dagboeken bewaarde ik, al waren ze nooit bedoel voor andere ogen dan de mijne. Het liep anders. Dit boek zou nooit geschreven kunnen zijn zonder al deze aantekeningen. Ze waren een zeer waardevolle bron van informatie om zicht te krijgen op de reis die ik gemaakt had en die ik hier beschrijf.”
Dit citaat laat mij zien en voelen hoe belangrijk het voor mezelf is om tijd te nemen voor het maken van belangrijke persoonlijke keuzen. Zeker wanneer het gaat om persoonlijke informatie, dat verdient een respectvolle benadering.
Overigens heeft Margot Krikhaar ook een digitaal dagboek op haar website staan: ‘Notities over kanker en gezondheid’ en hoe die twee samengaan met ‘Een cursus in wonderen’.
Weer een mooi voorbeeld van een persoonlijke keuze met betrekking tot wel of niet loslaten van je dagboeken.
Nu ik aan het einde van deze mail ben gekomen heb ik niet alleen jouw vraag beantwoord, maar ook de vragen van mezelf met betrekking tot wel of niet loslaten van mijn dagboeken. Zo mooi!
Tenslotte wens ik je alle goeds toe, voor nu en de komende tijd…
Liefs van,
Jeanny Brouwers-Rouland
Ha Christine,
Ik heb al mijn dagboeken in etappes door de papierversnipperaar gedaan. Sommige pagina’s las ik nog even en merkte dat ik blij was dat ik alles los kon laten. Vuilniszakken vol snippers heb ik weggebracht. Van een laatste zak snippers wil ik nog een kunstwerk maken. Het kan ook zijn dat ik uiteindelijk deze zak ook gewoon wegbreng. Als je toe bent aan loslaten is dat zo’n openbaring en opluchting! Dit was mijn manier en zoals ik uit bovenstaande reacties lees zijn er vele.
Na het lezen van jou twijfel Christine dacht ik gewoon weg doen het heeft je gedient waarom er nog op terug kijken.
Dat is mijn patroon geweest ieder dag tekende ik een mandala en schreef daarna mijn gevoelens op.
Iedere dag weer soms al na een paar uur verschuurde ik ze niemand mocht het zien en lezen het was mijn zoektocht naar mezelf.
Het was een zware tijd steeds dichter kwamen er stukjes van mijn innerlijk wezen vrij er in gaan staan lukte met strijd het werd veroordeeld afgewezen.
Nu ik 75 jaar ben en geen verantwoording af hoef te leggen voel ik me vrij.
De afgelopen schrijf projecten die ik aangeboden kreeg van Christine heb ik wel bewaard die mogen ze lezen als ik ben overgegaan ze zijn niet meer zo beladen.
Toch na het lezen van de bewaarde dagboeken van iemands leven is het waardevol om het door te geven daarom heb ik spijt dat ik ze vernietigd heb.
Na het lezen van enkele reacties rijpt bij mij het idee om mijn dagboeken……. op volgorde te leggen, te herlezen, en dan 2 of 3 hoogtepunten er uit te halen en in een overzichtelijk boek te schrijven of te plakken. Wat zal dat heerlijk opruimen in mijn Huis en Hart. Ik lees mijn eigen leven terug, bepaal zelf de hoogte punten, maak er een mooi geheel in de vorm van een rondeel van, datum of jaartal er bij ! een makkelijk leesbaar en overzichtelijk boek, waarin ik naar believen gelezen of herdacht kan worden. Ja, Ik bewijs mijn dochters een dienst door mijn dagboeken voor mezelf te houden. Het prachtige gedichten boek van mijn 3e overleden dochtertje wil ik gaan uitgeven. Vorige week was zij 31 jaar in mijn hart, nu mag zij naar buiten komen, zo hoop ik moeders die een kindje verliezen te steunen bij haar intensive proces. Ik vind het idee niet fijn als mijn schrijfsels opgeruimd worden door iemand die er niets mee heeft. De gedachte, dat mijn dagboeken er nog zijn als ik er niet meer ben, vind ik ook niet prettig. De mooie schrijftrainingen zingen in mijn hart, zij dansen met mij mee de toekomst in. Wellicht schrijf ik een persoonlijke brief aan de mooie groepen vrouwen waar ik mee geschreven heb, en bedank een ieder voor haar inspiratie op mijn schrijvers pad.
Zij lezen en leven met mij in het Hier en NU, Beleven mij zoals ik Nu lees en Nu schrijf: Het wordt een mooi Boekwerk, dat weet ik NU al.
Dag Christine,
Gisteren wilde ik echt beginnen met het wegdoen van mijn dagboeken, maar ik bleef hangen bij het overlijden van mijn vader en was blij dat ik dit nog eens kon herlezen.
Toch gaan die stapels vanaf mijn 16e jaar een keer weg.Ik ben al vaker begonnen en schrijf dan weer relevante dingen in een ander schrift.
Mijn moeder van 97 heeft heel veel uitgewerkte verhalen over haar jeugd,huwelijk,kinderen etc. en ze vraagt af en toe weer zo’n boekwerk aan te geven.Heel veel herinneringen komen dan bij haar boven. We kunnen daar dan over uitwisselen.Dat pleit ervoor om niet te snel iets weg te doen.
Hoe dan ook is het goed om hier weer over na te denken.
Sterkte. groet,Alice
Lieve Christine en andere dagboekschrijfsters(vers),
In heb ook dagboeken vol met mijn hersenspinsels uit tijden dat mijn leven niet makkelijk was, toen een hele uitkomst! Ik Ben aan t opruimen nadat ik verhuist ben, dus jou vraag is ook bij mij actief. Toch denk ik heel sterk dat ik ze weg ga doen, het was toen voor mij een uitlaatklep wat me ruimte gaf, en ik vind t geen fijn gevoel als ik zo de wereld inga omdat t moment opnames waren van mijn leven toen, en ik veel meer ben als alleen die hersenspinsels.
Maar het idee van Marieke vind ik een hele mooie en zeker een optie, dus ik ben nog in beraad met mezelf.
Liefs
Hallo mede dagboekschrijvers,
Mijn schrijfsels in mijn dagboek voel ik als momentopnames. Dus als ik een week later over een zelfde onderwerp zou schrijven is het vaak weer op een andere manier.
Doorlezen is voor mij als vasthouden aan het verleden terwijl ik juist regelmatig door dagboek schrijven transformeer naar een nieuw inzicht. Het oude voegt niet meer. Die leermomenten koester ik.
Wil ik dat teruglezen? Nee. Grappig is dat wel de beelden of plaatjes die ik heb geplakt me in een split second terug brengen naar het schrijf- en/of inzichtsmoment.
Ik heb het teruglezen van dagboeken van mijn moeder gedaan en dat was mooi maar ook heel pijnlijk!
Beschikbaar stellen voor het archief is een optie of toch vernietigen. De hamvraag voor mij is: Waar voel ik mij goed bij? Het antwoord op die vraag kan me misschien schrijvend invallen.
Tot een jaar of 10 geleden bewaarde ik al mijn agenda’s, vanaf de middelbare school ‘Wie weet’ dacht ik, ‘wil ik of iemand anders ooit weten wat er precies gebeurd is.’ Het idee dat over mij een biografie zal verschijnen heb ik losgelaten en de agenda’s zijn weggedaan. Dagboeken zijn voor mij een waarheid van het moment dat ik schrijf, dus waarom bewaren? Ik ga mijn weg en wat ik vergeet en onthoud is dat wat het is. Ik heb mezelf daardoor ook van aardig wat ballast bevrijd. Ook fotoalbums heb ik flink geschoond.
Ik heb alles weg gedaan .op een paar losse bladen na.meer een naslag over mijn ziekte.ik weet niet waarom.ik heb eigenlijk alleen nog twee agenda,s en de shodo schrijfboekjes a3 rondelen 3en lijstjes4 .graag zou ik een onbeschreven dagboek van shodo willen.zijn die er nog?ik vind dat je je dagboeken aan vreemden moet geven.geef het aan het nederlands dagboekarchief.dat blijft bestaan.dagboeken van een ander gooi je op een gegeven moment toch weg.nu blijft het bewaard.maar dat is mijn mening.veel kracht en wijsheid. Coby kroone 11-01-1951.
Als ik aan het einde van het jaar terugkijk – ik doe dat middels een lijstje vaste items- zijn mijn dat jaar geschreven dagboeken ook een thema.
Ik blader ze door naar de pagina’s die ik heb gemarkeerd met een sterretje. Die herlees ik om te ervaren of wat ik daar geschreven heb nog steeds
het bewaren waard is. Als dat zo is schrijf ik die stukjes over in een ‘verzameldagboek’ dat ik als sinds 1987 op deze manier aanvul. Alle andere jaardagboeken (simpele schoolschriftjes) versnipper ik. Wat ik uiteindelijk met het verzameldagboek ga doen weet ik nog niet, het geeft een beeld van mijn levensreis en dat wil ik nog even koesteren. Uiteindelijk zal ik vermoedelijk ook dat versnipperen. De beslissingen over mijn tekeningen en poëzie schuif ik nog een beetje voor me uit…
Ik schrijf graag en al heel lang. In het verleden heb ik de ontstane berg dagboeken vernietigd.
Omdat ik niet wil dat anderen mijn teksten lezen. Die waren voor mij van belang, maar kunnen voor een ander wellicht (te) veel vragen oproepen die ik mogelijk niet meer kan beantwoorden.
Een dagboek bewaar ik nu zeer korte tijd. Alleen de verdiepende gedichten, de elfjes, de rondelen en de pantoems schrijf ik nog, gedateerd en met benoeming of het om een schrijfproject gaat in een boekje dat wel bewaard blijft. Deze dichtvormen zijn zo uitgediept, daar kan een ander geen (persoonlijke) gegevens en feiten meer uit halen.
dag Christine,
Evenals Marieke ben ik van plan om mijn dagboeken allemaal door te spitten en éen mooi boek van te maken wat ik dan straks doorgeef aan een dierbaar iemand. De rest wordt dan versnipperd. Door jouw vraag stimuleert het me om dit op korte termijn te gaan doen.
Sinds 2007 schrijf ik kleine dagboekjes vol (A6 formaat). Ik heb nu een hele grote stapel, en denk ook regelmatig: “Wat nu?” Toch kan ik het voorlopig nog niet weg doen. Wil over een tijd toch gaan herlezen. Zo’n 30 jaar terug schreef ik af en toe in een dagboek. Daarin heb ik vorig jaar globaal zitten lezen, en inderdaad toch een en ander weggedaan. Maar niet alles! Misschien als ik ooit zou gaan verhuizen, en ik veel meer ruimte moet gaan scheppen. In vind het ook wel boeiend om terug te lezen, in welk ‘proces’ ik toen en toen zat. Maar op een gegeven moment zal het niet meer nodig zijn, en dan gaat het overboord.
Een vriendin zei eens tegen mij: Als je later in het bejaardentehuis zit en niet veel anders meer kunt dan zitten en uit het raam kijken, dan is het vast heel leuk om je leven nog eens langs te zien trekken door het lezen van je dagboeken. Dat vond ik eigenlijk best een goeie en denk daar vaak aan. Maar ik vond dat artikel in het Parool ook wel heel verlossend, dat je dagboeken dus ergens echt welkom zijn.
Vertederd lees ik af en toe een stukje uit mijn oude dagboeken en gooi ze daarna weg Ik ben nu 75 en denk dat ik aan de laatste fase van mijn leven ben gekomen. Natuurlijk kan ik nog jaren mee maar je weet maar nooit. Ik wil het mijn kinderen niet aandoen om al mijn filosofische overpeinzingen en toch ook behoorlijk dweperige bakvisverliefdheden in die talloze dagboekjes te moeten doornemen en vervolgens met schuldgevoelens te verwijderen.
Nu ik binnenkoryt ga verhuizen naar mijn vijfde en denk ik laatste huis is het grote opruimen begonnen. Driekwart van mijn mooie boeken heb ik via buurtmarktjes en instellingen weggeschonken. Mijn levensboekjes hebben hun functie gehad en gaan de versnipperaar in.
Wat ik wel heb gedaan en nog doe, is met een van de schrijfgroepen die ik begeleid, meeschrijven. Het zijn allemaal levensverhalen, kleine stukjes uit mijn leven, bijvoorbeeld mijn eerste schooldag, mijn kleine en grote angstjes, verliefdheden enz. Die heb ik onder de titel”Mijn leven in stukjes” op een usb stickje staan. voor ieder kind, kleinkind en achterkleinkind .
Misschien komt er een moment, net als ik zelf te laat naar mijn moeder had, dat ze iets over mij zouden willen weten. Dan kunnen ze lezen wat mij bewoog, raakte en inspireerde.
Dat is genoeg.
Mijn dagboeken waren mijn emoties en ervaringen. Ik schreef ze op voor mezelf. Geen denken aan dat een ander ze eens zou lezen. Met mijn laatste verhuizing ook deze verhuist naar de papier versnipperraar. Het was klaar. Ik leef in het nu dus weg ermee. Denk er goed over na waarom je ze door vreemde zou laten lezen.
Dag Christine,
Mijn dagboeken vernietig ik gelijk als ze vol zijn. Ooit ruimden wij het huis op van een overleden tante. Daar vonden we veel aantekeningen die heel confronterend waren voor ons en andere familieleden en waarvan ik denk dat ze ook niet voor een ander bestemd waren. Ik ben daar toen zo van geschrokken dat ik gelijk al mijn dagboeken heb verscheurd toen ik weer thuis was. Ik realiseerde me heel sterk, dat ik dingen schreef, die voor mij belangrijk zijn, maar voor anderen schokkend kunnen overkomen. Dus vanaf dat moment overleeft mijn dagboek mij in ieder geval niet en dat voelt veilig en goed.
Ik wens jou sterkte met het nemen van jouw besluit over jouw boeken.
Lieve groet,
Nette
Ha lieve Christine,
Ben er op dit moment ook mee bezig. Dozen vol met dagboeken staan er boven op de vliering en gezien onze geplande verhuizing, volgend jaar Juli, terug naar Nederland, kijken we heel erg naar wat mee gaat en wat weg mag/achter blijft. Is “hoeveelheid” van belang geworden. En ineens kreeg ik zo’n fijn idee: De komende winter, komen alle dozen naar beneden. Ga ik drie grote A4 hardkaft dagboeken kopen. Ga ik al mijn oude schrijfselen door en al knippend/plakkend die dingen eruit halen die mijn levensreis tot op hede vertolken. Die verhuizen naar de 3 nieuwe boeken. Verheug me!! Liefs
Ook ik heb nog twee grote dozen met dagboeken liggen, terwijl ik een jaar of 15 geleden er 43 heb vernietigd. Dat verscheuren kwam door het besef dat er een moeilijke periode in mijn leven is geweest, waarbij schrijven me veel steun gaf. Dagboeken waren toen als het ware mijn gesprekspartner, voor mij belangrijk maar verder voor niemand waardevol. Het leek me vooral heel akelig als mijn kinderen deze dagboeken na mijn dood zouden vinden, en alsnog lezen wat ik doormaakte in die tijd.
De functie van dagboeken is nou net dat je onbelemmerd, vrij uit mag schrijven, omdat immers nooit iemand zal lezen wat je schreef.
De boeken die er nog liggen zijn uit de tijd dat de kinderen klein waren. Ik wil deze een keer doorspitten op bijzondere gebeurtenissen, uitspraken, wetenswaardigheden uit hun jeugd. Elke maand 1 boek… dan is het best te doen ;-).