- Afgelopen week was ik samen met Harrie en Grino in Zuid-Limburg. Een week om uit te rusten door veel te wandelen door de schitterende natuur en sfeervolle dorpjes, lekker eten te koken, speelfilms te kijken en een boek te lezen bij de houtkachel. Daar voelde ik pas goed hoe moe ik was en hoe vol mijn hoofd zat. Het ‘niets moeten’ bracht in het begin zelfs onrust in plaats van ontspanning, maar na een paar dagen kwam er meer ruimte. De week heeft ons beiden goed gedaan en we zien het als een afsluiting van de actieve behandelperiode.
- Vorig weekend was het moment aangebroken om de troostmuur uit de woonkamer af te breken. De periode van troost en bemoediging tijdens de donkere nacht van mijn ziel is voorbij. Maar wat was (en is!) het waardevol voor me. Ik heb geen idee hoe ik deze zwarte periode zou zijn doorgekomen zonder al jullie steun, warmte, liefdevolle bemoediging, gebeden en troost. Twee dozen vol kaarten en brieven en een hele grote doos is gevuld met cadeaus. Uren ben ik bezig geweest om ze allemaal van de muur af te halen en dan heb ik ze nog niet eens allemaal herlezen…
- Ik krijg ook nu nog steeds iedere dag (!) papieren post en heb ik besloten om opnieuw de zijkant van de koelkast te beplakken – een minimuurtje, dit keer geen troostmuur, maar een baken van genegenheid en verbinding. Toen ik half oktober 2012 de eerste kaarten kreeg, had ik niet kunnen vermoeden dat de stroom van kaarten, brieven en pakjes ruim 3 maanden zou doorgaan. Toen ik uit Limburg thuis kwam lagen er maar liefst 10 kaarten, 1 brief en 3 pakjes op me te wachten! Wat een hartelijk welkom was dat.
- Ik wandel elke dag minstens anderhalf uur met Grino en het doet me zo goed. Gisteren dacht ik echt te moe te zijn om een lange wandeling te maken, maar Grino moest echt uit. Toen ik warm aangekleed door de verse sneeuw liep en zag hoe speels Grino in rond sprong, liep ik haast als vanzelf door de vermoeidheid heen en kwam verfrist thuis. Zoveel beter dan uitgeblust op de bank blijven zitten.
- Deze maand ben ik een keer naar de opleidingsgroep van Phoenix in Utrecht geweest. Het was zo fijn om iedereen in de groep weer te zien en me opnieuw met hen te verbinden, want ik had het samenzijn echt gemist. In de trein terug naar Alkmaar was ik heel erg moe, maar ook blij dat ik deze stap had gezet.
- Volgende maand (op 19 februari) ga ik zelf weer het Schrijfcafé begeleiden. De afgelopen maanden hebben enthousiaste gecertificeerde cursusleiders het voor me waargenomen en daar ben ik hen heel erg dankbaar voor, maar nu hoop ik er zelf weer mee te kunnen starten. Ik verheug me er op om samen met anderen te schrijven en hoop dat veel vrouwen dit bijzondere moment met me willen delen.
- Nu ik fysiek sterker word, keert ook de neiging om hard aan het werk te gaan terug. Ik heb zoveel nieuwe ideeën en inspiratie die ik graag wil delen…maar is dat wat er nu ook gevraagd wordt? Als ik heel eerlijk mijn blik naar binnen richt vind ik daar een nieuw verlangen. Ik wil deze ziekteperiode niet alleen ‘doorkomen’ of ‘zo goed mogelijk doorstaan’, maar ik wil ook groeien door de ervaring en het op een nieuwe manier vruchtbaar laten zijn. Met de diagnose en behandeling van borstkanker is mijn leven veranderd. In een grote klap worden prioriteiten en waarden herzien. Wat is echt belangrijk? Wat is mijn diepste verlangen?
- Op dit moment draag ik deze vragen bij me. Ik zorg zo goed mogelijk voor de nodige rust, ruimte en stilte in mezelf. Ik schrijf heel veel, bid en mediteer, verzorg mijn lichaam met gezonde voeding en beweging. Mijn innerlijke criticus laat me regelmatig weten dat het nu wel genoeg is, dat het lang genoeg heeft geduurd en dat de tijd voor actie is aangebroken. Maar onder al dit commentaar wéét ik dat ik dit ‘niet-weten’ en ‘durven wachten’ kan vertrouwen, dat er in deze stille tijd iets kostbaars groeit.
- Ter bemoediging lees ik vaak de woorden van Rilke, die het zo mooi heeft beschreven.
Ongestoorde ontwikkeling
Men moet de dingen
de eigen stille
ongestoorde ontwikkeling laten
die diep van binnen komt.
Die door niets gedwongen of versneld
kan worden.
Alles in het leven is groeien
en vormt zich,
rijpt zoals de boom,
die zijn sapstroom niet stuwt
en rustig in de lentestormen staat,
zonder de angst
dat er straks geen zomer zal komen.
Die zomer komt toch!
Maar slechts voor de geduldigen
die leven alsof de eeuwigheid voor hen ligt,
zorgeloos,
stil en weids.
Men moet geduld hebben
met onopgeloste zaken in het hart
en proberen de vragen zelf te koesteren
als gesloten kamers
en als boeken
die in een zeer vreemde taal geschreven zijn.
Het komt erop aan alles te leven.
Als je de vragen leeft,
leef je misschien langzaam maar zeker,
zonder het te merken,
op een goede dag
het antwoord in.
– Rainer Maria Rilke
Lieve Christine, schrik me helemaal de bi-ba blubber….hele hele dikke kus voor jou en ook voor Harrie. Weet even niks zinnigs te zeggen, je bent al door een heel traject gegaan lees ik! kelere wat heftig!! X Syl
Lieve Christine,
Dank je wel voor het delen van je proces en het mooie gedicht. Jouw woorden inspireren en helpen me op mijn weg – leren vertrouwen op het ‘niet -weten’ en durven wachten. Ze bemoedigen mij om dit ook toe te laten en de controle los te laten. Lieve groeten.
Lieve Christine,
Je hebt al even niets van me gehoord maar je bent wel in mijn gedachten geweest. Wat is het fijn weer van je te lezen.Mooi dat je weer begint en de tijd neemt om te laten ontstaan wat dichtbij je verlangen ligt.Je blijft me inspireren en ik blijf je heel graag volgen. Rilke en de film voor de vastentijd, wat een schoonheid.Ik heb in de sneeuw een labyrinth gelopen en dat was ook weer zo mooi. En nu…nu zie ik de bolletjes weer!
Over 2 weken ga ik naar Zuid-Afrika en als ik weer terug kom zoek ik je weer op in je blog. Heb het goed met jezelf en jouw reis die je maakt.
liefs van Marian
Wat ontroerend, om te zien hoe jij weer op mag bloeien en groeien. Vandaag smolt de sneeuw, het groen piept weer tevoorschijn en de eerste bolletjes kregen al stengeltjes onder die donkere laag. Jouw nieuws en Rilke doen me denken aan het komende voorjaar. Dat is iets om naar vooruit te kijken. Het gedicht heb ik in mijn volgende Iona avondgebed op 19 april geplakt. Mooi om te gebruiken als teken van stilte, groei en wording. Opnieuw.
lieve Christine, Dank je wel voor dit delen! Zo bijzonder ontroerend en diep rakend.
Neem je tijd naar de stilte, zoals bij het kleine kind de ongecontroleerde beweging tot rust komt en dan pas zich kan gaan richten…zo moet onze drive en onrust misschien ook eerst tot rust en stilte komen om zich dan op het diepste verlangen te kunnen richten…om zich er dan uit op te richten… prachtig stukje van R.M..Rilke dank je wel! lieve groet, Sarie
Christine, die interne criticus, die moet nog even met vakantie. Er groeien daar mooie dingen. Dank voor het delen van het mooie gedicht. en geniet van deze fase. Alsof jij langzaam in het voorjaar komt. de eerste bloempjes komen uit, maar de natuur is nog overwegend in rust. Zo zie ik jou! 🙂
Lieve Christine,
Het ontroerd me te lezen hoe je langzaamaan weer opkrabbeld en je leven oppakt. Door jouw groeiproces op te schrijven en te delen groei ik ook weer een beetje mee.
Wat een prachtige woorden van Rilke. Geduld en de controle loslaten is soms zo moeilijk, ik ervaar dat ook (nog steeds). Zulke woorden zijn dan weer even een baken om me aan vast te klampen en het vol te houden.
Heel veel sterkte met je herstel.
Lieve groet,
Nanda
Mooi om te lezen, zoals elke keer weer, wat je beroert en doorleeft.
Ik moet bij je verhaal ook denken aan het verschil wat Joke Hermsen aanbrengt in haar boek “Stil de tijd” tussen kloktijd en innerlijke tijd. Die innerlijke tijd heeft andere belangen dan de kloktijd en verlangt onder meer ‘het leven van de vragen’ van Rilke. Mooi.
Mooi beschreven Christine. Dank je wel voor het vele delen. Ik heb er alle vertrouwen dat er iets moois ontstaat. Lieve groet.
Mooi beschreven Christine. Dank je wel voor het vele delen. Ik heb er alle vertrouwen dat er iets moois ontstaat. Lieve groet.
Prachtig geschreven!
Ben trots op je!!!!
Groetjes van je buurvrouwke Mar
Lieve Christine, Dank voor weer een prachtige blogpost… En dank ook voor het gedicht van Rilke. Ik aanvaard nederig het advies van geduld, daar ikzelf ook de neiging heb ongeduldig te staan springen, zoals een jonge hond die de belofte van een wandeling reeds ruikt!!!
Dag Christine,
Dank je voor dit delen en verbinden.
Wat een steun ook voor in mijn leven.
“Just sitting there and the grass grows by itself”
Ja het leven ontvouwt zich zelf en ook voor jou.
Een liefdevolle groet.
Dag Christine,
Dank voor het delen van het proces waarin je zit, het ráákt om dit te lezen. En fijn dat het goed met je gaat, dat je deze woorden vindt.
Kijken wordt steeds meer zien, dat raakt ook.
En ja ‘Die zomer komt toch’.
Ik houd (eveneens) van ongestoorde ontwikkeling, en probeer daar naar te leven, dat is met vallen en opstaan, maar het innerlijk weten ís er.
Hallo Christine
Mooi, deze positieve woorden! Wat fijn dat je in Limburg hebt genoten. Hier zijn prachtige en stille plekken te vinden 🙂
Veel sterkte toegewenst de komende tijd. Ik hoop dat je energie weer ten volle terugkomt. Lieve groet!