Ik voelde hoe mijn lichaam meer rust en aandacht nodig had om te herstellen. Opeens kon ik niet meer doen alsof er niets aan de hand was…
- Ik kreeg een prachtig gedicht in de mail van Nina – zie dit weblog (6 november) “een gedicht als geschenk”. Door haar woorden kon ik voelen wat er onder mijn zware moeheid zat.
- Harrie en ik zijn echt samen op zoek zijn naar een weg, een pad door dit onbekende landschap dat “kanker” heet. Niemand weet het. Er bestaat geen routebeschrijving, maar wat een zegen dat ik niet alleen, maar samen met hem deze reis maak.
- Familieleden en vrienden komen op bezoek om Grino te bewonderen en ik voel me steeds trotser worden. Sommige nemen zelfs iets lekkers voor hem mee. Het lijkt een beetje op ‘kraamvisite’, maar dan heel anders 😉
- Langzamerhand dringt het tot me door dat ik tijd nodig heb om te herstellen en die ook echt moet nemen! Wat vind ik dat moeilijk, want ik ben nooit eerder ziek geweest en heb altijd heel hard en vol vuur kunnen werken. Maar als ik rust neem, dan voel ik me heel voorzichtig landen in het hier en nu.
- De 6de herziene en aangevulde uitgave van de dagboeken met brieven van Etty Hillesum lag op me te wachten in de boekhandel. Het was alsof Etty tegen me zei: “Ik ga met je mee”.
- Dankbaarheid voor het enthousiasme van de groep cursusleiders, die op 10 november j.l. allemaal een introductieworkshop hebben gegeven. Natuurlijk vond ik het zuur dat ik geen workshop kon geven, er hadden al zoveel mensen zich bij me aangemeld, maar ik kon – op afstand – met hen delen in de feestvreugde. Kijken naar wat er is, in plaats van naar wat ik niet heb; zo klinkt de opdracht iedere dag weer.
- Met Grino allerlei ‘eerste keren’ beleefd, zoals wandelen in de duinen en op het strand. Wanneer ik hem zie genieten, word ik ook blij – of ik nou wil of niet!
- Ontroerende post ontvangen waarin mensen me bedanken voor de openheid waarmee ik hier mijn ervaringen deel en dat het lezen hen helpt en inspireert. Ik had geen idee dat ik op deze manier nog iets voor een ander kan betekenen. Ik had zelfs getwijfeld of ik wel met een persoonlijk weblog zou starten. Is het niet te persoonlijk? Wat kan en wil ik met de wereld om me heen delen? Die twijfel is er niet meer!
http://www.levitradelightful.com/ – levitra – levitra pharmacy
Hoe moeilijk ook, hoe somber, hoe donker en hoe lang de weg ook zal zijn….blijf vertrouwen houden in de goede afloop. Ik spreek helaas uit ervaring en duim voor je. Joke
Dag Christine,
Vandaag is vast een lastige, spannende en moeilijke dag, want morgen krijg je de uitslag van je onderzoeken.
Ik wens je veel kracht en hoop dat je toch nog wat rust kunt krijgen.
Warme groeten van Marieke
Lieve Christine,
Ik denk regelmatig aan je en ga morgen een kaars voor je branden omdat je dan de uitslag krijgt.
Heel veel sterkte en weet dat ik morgen aan je denk bij een lichtje. En van je hondje word ik zo blij! liefs Marian
Hoi Christine, heb net je berichten op je weblog gelezen. Ontroerend, maar ook heel krachtig! En wat leuk dat je nu ook je eigen hondje hebt. Ik kan me zo goed voorstellen dat hij je door deze zware tijd heentrekt, onbevangen en blij! Nog een paar dagen voordat je de uitslag van je operatie krijgt, ik denk heel veel aan je en wens jullie samen veel sterkte toe, wat het ook brengen mag!
Liefs, Eveline en Erik
Neem de moeheid serieus! ik had daar ook de meeste moeite mee.
Sterkte en geniet van elkaar en jullie hondje.
liefs,
Jitske.