- Een studiemaatje schrijft me in de mail: Op Youtube had ik wel je troostmuur gezien en met kerst gebruikt. Wij moesten iets meenemen (kon alles zijn) wat je aan kerst deed denken. Ik heb toen jouw troostmuur laten zien. De liefde en aandacht die van die muur uitgaat, de muziek maar ook jouw manier om dit te ontvangen en je zo te laten dragen. Voor mij was dat dit jaar de kerstgedachten.
- Voor het eerst in meer dan 20 jaar heb ik samen met mijn zus Oud & Nieuw gevierd. Zo bijzonder!
- In de laatste week van bestralingen heb ik mezelf twee keer getrakteerd op een aansluitend schrijfuurtje met een lekkere sterke cappuccino in de stad. Ik zie steeds meer mogelijkheden om ergens een klein feestje van te maken.
- Ik ben begonnen met een dagelijkse schrijfsessie over ziekzijn, herstellen en genezen. Ik kijk naar en voel wat er de afgelopen drie maanden is gebeurd; het is veel, heel erg veel! Ik herhaal oude bekende schrijftechnieken en probeer nieuwe uit. Op sommige dagen voel ik in eerste instantie alleen maar weerstand om te gaan schrijven. Als ik zit te treuzelen hoor ik de woorden die ik vaak tegen cursisten heb uitgesproken: “Ga maar gewoon zitten en begin. Zin in schrijven of zelfs inspiratie zijn geen voorwaarden om te kunnen beginnen.” Ik zucht diep en pak mijn pen op en begin en… het is waar! Eenmaal begonnen gaat het stromen en na afloop voel ik me weer een klein beetje beter.
- Na de allerlaatste bestraling gaan Harrie en ik lunchen in de stad om het te vieren. Het is op de dag af precies 3 maanden geleden dat ik tijdens de echo hoorde: "Mevrouw, dit ziet er ongunstig uit, want u heeft 60% kans dat dit borstkanker is." Drie maanden maar én het zijn de meeste intensieve maanden van mijn leven geweest. Harrie en ik toosten op deze afsluiting en tellen onze zegeningen en het zijn er veel!
- Mijn schoonzus kleurt nog een keer mijn haar rood en op de dag na de laatste bestraling ga ik naar de kapper voor een heel kort koppie – een nieuw begin.
- Gisteren voor het eerst geen afspraak in het ziekenhuis voor een bestraling. Het voelde vreemd en zelfs onwennig. Dit gedeelte van de behandeling is klaar en nu moet ik er op vertrouwen dat het genoeg is geweest en zijn werk gedaan heeft en doet. Ik voelde me wiebelig van binnen en toen kwam de post op een heel ongebruikelijk vroeg tijdstip met een mooie kaart en twee brieven vol bemoediging en warme woorden. Ik voelde me direct weer behoed en gezien.
- Met Hanny aan de telefoon gesproken over het schrijfcafé in Alkmaar op 15 januari >>. Heel fijn dat zij voor me waarneemt, want het is nog net te vroeg om dit zelf te doen. Mijn streven is om er op 19 februari weer te zijn! Ik heb voor deze speciale ochtend al een paar plannen, maar die wil ik eerst nog verder uitwerken en zal eind januari daar op mijn site meer over schrijven.
- Ik krijg nog steeds iedere dag papieren post! Ik had gedacht dat het na de kerst wel voorbij zou zijn, maar nee: na de kerstkaarten komen er weer de meest prachtige kleurrijke kaarten binnen.
Geef een reactie